Jólasveinarnir 
(Jóhannes úr Kötlum) 

Segja vil ég sögu 
af sveinunum þeim, 
sem brugðu sér hér forðum 
á bæina heim. 

Þeir uppi á fjöllum sáust, 
-eins og margur veit,- 
í langri halarófu 
á leið niður í sveit. 

Grýla var þeirra móðir 
og gaf þeim tröllamjólk, 
en pabbinn Leppalúði, 
-það var leiðindafólk. 

Þeir jólasveinar nefndust, 
-um jólin birtust þeir, 
og einn og einn þeir komu, 
en aldrei tveir og tveir. 

Þeir voru þrettán 
þessir heiðursmenn, 
sem ekki vildu ónáða 
allir í senn 

Að dyrunum þeir læddust 
og drógu lokuna úr. 
Og einna helst þeir leituðu 
í eldhús og búr. 

Lævísir á svipinn 
þeir leyndust hér og þar, 
til óknyttanna vísir, 
ef enginn nærri var. 

Og eins, þó einhver sæi, 
var ekki hikað við 
að hrekkja fólk - og trufla 
þess heimilisfrið. 

Stekkjastaur kom fyrstur, 
stinnur eins og tré. 
Hann laumaðist í fjárhúsin 
og lék á bóndans fé. 

Hann vildi sjúga ærnar, 
-þá varð þeim ekki um sel, 
því greyið hafði staurfætur, 
-það gekk nú ekki vel. 

Giljagaur var annar, 
með gráa hausinn sinn. 
-Hann skreið ofan úr gili 
og skaust í fjósið inn. 

Hann faldi sig í básunum 
og froðunni stal, 
meðan fjósakonan átti 
við fjósamanninn tal. 

Stúfur hét sá þriðji, 
stubburinn sá. 
Hann krækti sér í pönnu, 
þegar kostur var á. 

Hann hljóp með hana í burtu 
og hirti agnirnar, 
sem brunnu stundum fastar 
við barminn hér og þar. 

Sá fjórði, Þvörusleikir, 
var fjarskalega mjór. 
Og ósköp varð hann glaður, 
þegar eldabuskan fór. 

Þá þaut hann eins og elding 
og þvöruna greip, 
og hélt með báðum höndum, 
því hún var stundum sleip. 

Sá fimmti Pottaskefill, 
var skrítið kuldastrá. 
-Þegar börnin fengu skófir 
hann barði dyrnar á. 

Þau ruku’upp, til að gá að 
hvort gestur væri á ferð. 
Þá flýtti’ ann sér að pottinum 
og fékk sér góðan verð.